به نقل از «فرارو»

نقش تاریخی جایزه پریتزکر و جوایز داخلی و بین‌المللی دیگر

تاریخ انتشار: ۲۱ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۲۸۳۰۴

تام پریتزکر، فرزند ارشد پریتزکر که رئیس بنیاد هایت است، می‌گوید: «تعجب آور نیست که خانواده ما به عنوان ساکنان بومی شیکاگو، عمیقا از معماری آگاه بودند و در سرزمین آسمان خراش‌ها زندگی می‌کردند، شهری که پر از ساختمان‌های طراحی شده به دست معماران بزرگ است؛ اسطوره‌هایی مانند لوئی سالیوان، فرانک لویدرایت، میس ون در روهه و بسیاری دیگر.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

» جایزه ۱۰۰ هزار دلاری پریتزکر هر سال به یک معمار تمام‌عیار که توانسته است در گستره جهانی هنر و صنعت معماری و ساختمان را ارتقا دهد اهدا می‌شود. معمار برگزیده، علاوه بر جایزه نقدی لوح تقدیر و یک مدال برنز ذی‌قیمت نیز دریافت می‌کند.

به گزارش دنیای اقتصاد، خانواده پریتزکر تنها هزینه این مراسم را تقبل می‌کنند؛ اما در انتخاب فرد برنده هیچ دخالتی ندارند.

هیات داوران از میان برندگان سال‌های قبل در کنار صاحب‌نظران و منتقدان و اعضای هیات داوری سال‌های قبل انتخاب می‌شوند.

برندگان این جایزه معماری به دور از نژاد، ملیت، مرام یا مذهب انتخاب می‌شوند و همین موضوع بر ارزش بیشتر این جایزه افزوده است. بر روی این مدال برنزی ارزشمند، سه کلمه Firmitas، Utilitas و Venustas حک شده است که به ترتیب به معنی ایستایی، کارآیی و زیبایی هستند. این سه عنصر از نظر ویتروویوس، معمار بزرگ روم باستان، سه کیفیت برتر معماری محسوب می‌شده است.

زا‌ها حدید، نخستین زن برنده پریتزکر

جایزه پریتزکر از بدو تاسیس تا سال ۲۰۰۴ میلادی در انحصار معماران مرد بود، اما در این سال زا‌ها حدید، معمار شالوده شکن عراقی‌الاصل به دلیل خلق آثار فوق‌العاده‌اش در دنیای معماری موفق شد به عنوان اولین زن معمار این جایزه را به‌دست آورد.

یاماموتو، برنده پریتزکر سال ۲۰۲۴‌

هفته گذشته ریکن یاماموتو (۱۹۴۵) معمار ژاپنی برنده پریتزکر در سال ۲۰۲۴ شد.

او در چین به دنیا آمده است و پدری مهندس داشته است.

خانواده یاماموتو اندک زمانی پس از پایان جنگ جهانی دوم به یوکوهاما، ژاپن مهاجرت کردند.

او در سال ۱۹۶۸ از دانشگاه نیهون، گروه معماری، کالج علم و فناوری فارغ التحصیل شد و در سال ۱۹۷۱ مدرک کارشناسی ارشد معماری را از دانشگاه هنر توکیو، دانشکده معماری دریافت کرد. در سال ۱۹۷۳ دفتر خود را با نام Riken Yamamoto & Field Shop تاسیس کرد. یاماموتو علاوه بر خلق ده‌ها بنای معمارانه در چندین دانشگاه هنر و معماری از جمله دانشگاه هنر توکیو تدریس کرده است.

یاماموتو به گفته خودش از کودکی شیفته بنا‌هایی شده که پنج عنصر بودایی زمین، آب، آتش، هوا و فضا از اجزای ساختاری آن‌ها بوده است.

داوران جایزه پریتزکر، یاماموتو را به دلیل خلق بنا‌هایی شکوهمند و وفادار به اقلیم و محیط زیست ستوده اند. یاماموتو بر این نظر است که شناخت فضا، شناخت کل جامعه است.

او می‌گوید: «امروزه رویکرد معماری بر حریم خصوصی تاکید می‌ورزد و ضرورت روابط اجتماعی را نفی می‌کند. با این حال، ما هنوز هم می‌توانیم به آزادی فردی ارج نهیم در حالی که در فضا‌های معمارانه با هم زندگی می‌کنیم.»

جایزه پریتزکر، تالی‌های دیگری در سراسر جهان دارد که هر یک در رشد و ارتقای معماری نقش داشته اند؛ از جمله جایزه آقاخان و جایزه دزین که رویداد‌های بین‌المللی به‌شمار می‌آیند و در ایران نیز «جایزه معماری ایران» و «جایزه معمار».

معماری و اذهان عمومی

کامران حیرتی، معمار، درباره نقش جوایز در شناساندن آثار معماری خوب و خلاقانه مطلبی نوشته است که از نظرتان می‌گذرد: معماری خوب و معماران خوب با شناساندن آثارشان توانسته اند مسیر خود را در گرفتن پروژه‌های بهتر و مهم‌تر باز کنند.

ضمن اینکه طی سال‌های اخیر معماران ایرانی در جوامع بین‌المللی درخشیده اند و جوایز بسیار مهمی را دریافت کرده اند، اما این موضوع به دلیل رسانه‌ای نشدن بین عموم مردم خبرساز نبوده است.

همچنین با وجود صبغه تاریخی معماری در ایران و اینکه این کشور یکی از مهم‌ترین مراکز باستانی معماری دنیاست امروز رابطه عموم مردم با دنیای معماری معاصر ایران شفاف و معنامند نیست.

رسانه‌های محدودی در این زمینه فعالیت دارند که مخاطبانشان بیشتر از اینکه عموم مردم باشند، متخصصان و دست‌اندر کاران حرفه معماری هستند. معماری امری تخصصی است که باید به اذهان عمومی راه یابد؛ بنابراین ضروری است که نمایندگان رسانه‌های مهم و اثرگذار با حضور در مراسم جوایز معماری ایران و حتی دنیا در آگاهی رسانی به عموم مردم نقش پررنگ تری بازی کنند.

مردم شاید دوست داشته باشند بدانند که یک پروژه و ساختمان خوب باید واجد چه مشخصه‌هایی باشد تا ارزش برنده شدن داشته باشد. در هر دوره یا هر دهه، پارادایم‌هایی شکل می‌گیرد که زندگی ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد. پس فضا‌های زندگی فردی و اجتماعی ما هم به تناسب باید قدرت تطابق با این تغییرات را داشته باشد.

حوزه آکادمیک و به تبع آن داوری در حوزه معماری و جوایز مربوط به آن در هر دوره باید موضوعات فرهنگی، اجتماعی و محیط زیستی آن دوره را در نظر بگیرد تا معماری به تکرار و تقلید دچار نشود. چرا که معماری صرفا راجع به زیبایی شناسی نیست بلکه پژوهشی در جهت کشف فضای نوین است و وظیفه معماران، ساختن و کیفیت دادن به فضایی است که مربوط به زمان معاصر باشد.

معماری خوب امروزه باید سه شاخصه اصلی داشته باشد: اول فضایی تولید کند که منشأ بروز آزادی‌های فردی و اجتماعی باشد. دوم اینکه با الگو‌ها و سبک زندگی معاصر مردم تطابق داشته باشد و سوم اینکه، به مساله پایداری توجه کند. این موضوع سوم، وضعیت چالش‌برانگیزتری دارد و هنوز به صورت جدی در ایران به آن پرداخته نشده است. موضوع پایداری در ایران هنوز به درستی تئوریزه نشده است چرا که تفکر در این زمینه نه فقط در حوزه معماری، بلکه در حوزه‌های اجتماعی، محیط زیست، کشاورزی، انرژی و ... مطرح است.

معماری برای سالمندان

امروز در جهان موضوع پیر شدن جمعیت مطرح است که ایران نیز با آن درگیر شده است، ولی هنوز موضوعی حاد تلقی نمی‌شود. بعضی کشور‌ها روی این موضوع تمرکز کرده اند که چه نوع معماری‌ای برای جمعیت سالمند مناسب است. فضا‌های آن چه کیفیتی باید داشته باشد و این معماری از لحاظ اجتماعی چه خصوصیاتی باید داشته باشد چرا که هدف آن بازگرداندن این نسل به متن جامعه است؛ به جای فرستادنشان به خانه‌های سالمندان که در همه جای دنیا موقعیت‌های ناخوشایندی محسوب می‌شوند.

تولید مانیفست‌های پیشرو که از آن بتوان نظریه موثری در زمینه معماری و خلق فضا استخراج کرد از طریق توجه به پارادایم‌های جدید فرهنگی و اجتماعی و مرتبط با کیفیات زندگی معاصر و نیز گفتگو‌های میان رشته‌ای امکان پذیر است.

تالار شهر فوسا در توکیو، اثر یاما موتو

منبع: فرارو

کلیدواژه: قیمت طلا و ارز قیمت خودرو قیمت موبایل عموم مردم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۲۸۳۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«دریای پارس» یادگاری برای ایران به بهانه روز خلیج فارس

محمد زکی‌زاده، مستند «دریای پارس» به کارگردانی منوچهر طیاب که در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تولید شده است؛ موقعیت جغرافیایی، تاریخ تمدن و فرهنگ‌های گوناگون منطقه خلیج فارس و دریای عمان را به تصویر می‌کشد.

در «دریای پارس» موقعیت جغرافیایی و ژئوپلتیک خلیج فارس و دریای عمان بر اساس تاریخ تمدن عیلام، اکد، سومر، کلده، آشور، بابل، ایران و فرهنگ‌های گوناگون منطقه، مراکز تمدن‌های کهن ایرانی در کرانه خلیج فارس بررسی می‌شود.

این مستند با نام «خلیج فارس» آغاز می‌شود و با نمایش پی در پی نقشه‌های کهنی که از دیرباز از جغرافی‌دانان غربی و مسلمان مانده‌اند بر اصالت این نام صحه می‌گذارد. سپس سفر خود را از جلگه خوزستان آغاز می‌کند و به گشت و گذاری گسترده در جزیره‌های ایران می‌پردازد.

مراسم عاشورای بوشهر، لنج سازی، معابد پالمیری خارک، فجایعی که اروپاییان، دزدان دریایی انگلیس و ... در این مناطق به بار آورده‌اند، چگونگی باز پس گیری هرمز از پرتغالی‌ها از جمله مواردی است که در این فیلم نمایش داده می‌شود.

سابقه تاریخی جزیره خارک، داستان سفر واسکودوگاما پرتغالی و آمدن آلبر کرک به خلیج فارس و آغاز دوران استعمار تا دوران جنگ جهانی اول، مبارزات مردم جنوب علیه استعمار، موقعیت جزایر قشم، کیش، تنب بزرگ، تنب کوچک دیگر سرفصل‌های این فیلم را تشکیل داده است.

منوچهر طیاب مستندساز، نویسنده و منتقد که یکی از چهره‌های تاثیرگذار دنیای مستند به شمار می‌رود، در سال ۱۳۱۶ در تهران به دنیا آمد. او دانش‌آموخته رشته معماری از دانشگاه فنی وین و تحصیل‌کرده رشته کارگردانی سینما و تلویزیون و طراحی صحنه از دانشکده سینمایی آکادمی دولتی موسیقی و هنر‌های نمایشی وین بود.

او از سال ۱۳۴۲ با ساخت فیلمی درباره سفال‌های قدیمی ایران به مستندسازی روی آورد و نزدیک به ۱۰۰ فیلم ارزشمند میراث فرهنگی و تاریخی را کارگردانی کرده است. طیاب استاد رشته سینما در دانشکده هنر‌های دراماتیک و تلویزیون، سرپرست رشته سینماتوگرافی و عکاسی دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی تهران و عضو هیئت داوران یونسکو در جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه لهستان بود و از جمله آثار مستند او می‌توان به «البرز»، «زاگرس گهواره تمدنی کهن»، «نقاشی ایران»، «دروازه ملکوت»، «وانگه روان جهان گله کرد» و ... اشاره کرد.

همچنین همزمان با برگزاری سیزدهمین دوره جشنواره بین‌المللی سینماحقیقت، ضمن نکوداشت منوچهر طیاب و نمایش آثار منتخب وی، از این پیشکسوت سینمای مستند با اهدای نشان فیروزه حقیقت تقدیر شد. طیاب غیر از مستندسازی و عکاسی به عنوان شاخه‌های اصلی فعالیت خود، در حوزه ایرانشناسی نیز نامی آشناست و در زندگی خود به طور پیوسته برای معرفی ایران با ابزار فیلم و مستند تلاش کرد.

بسیاری از مستندسازان طیاب را به عنوان یک ایرانشناس عاشق می‌شناسند که مسیر صادقانه‌ای را در زندگی پیش گرفته و او به همراه ایرج افشار، خسرو سینایی و منوچهر ستوده را از کسانی عنوان می‌کنند که گویی جهان هستی آنها را به عنوان پیامبران فرهنگ برگزیده است.

از جمله آثار منوچهر طیاب که در جشنواره‌های مختلف مورد تقدیر واقع شده‌اند، می‌توان به فیلم‌های «سفال/ سرامیک» (۱۳۴۲) - برنده دلفان نقره، «ریتم» (۱۳۴۳) - فیلم منتخب یونسکو برای تدریس در مدارس سینمایی- دیپلم افتخار از جشنواره وین، «خوزستان» (۱۳۴۳)، «دزفول/ شوشتر» (۱۳۴۴)، «کران تا کران» (۱۳۴۴)، «قالی» (۱۳۴۵)، «جزیره قشم» (۱۳۴۶)، «سپاهی دانش» (۱۳۴۷)، «مسجد جامع اصفهان» (۱۳۴۸) - دیپلم افتخار جشنواره فیلم برلین، «دریای پارس» (۱۳۴۸)، «ایران سرزمین ادیان» (۱۳۴۹) - دیپلم افتخار جشنواره وین، «سیر خط در ایران» (۱۳۴۹)، «سوی شهر خاموش- دزفول» (۱۳۴۹)، «آبادان» (۱۳۵۰)، «سوزنبان» (۱۳۵۰)، «کاریکاتوریست» (۱۳۵۰)، «جنگ خروس» (۱۳۵۰)، «شب‌های تهران- ۷ قسمت» (۱۳۵۰)، «زن‌ها و حرفه‌ها» (۱۳۵۰)، «خیمه شب‌بازی» (۱۳۵۱)، «تیاتر رو حوضی» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه نقاش امپرسیونیست‌ها» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه جواهرات» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه شیشه و سفال» (۱۳۵۱)، «نمایشگاه نقاشی کودکان» (۱۳۵۲)، «کاخ چهل‌ستون» (۱۳۵۲)، «کاخ هشت‌بهشت» (۱۳۵۲)، «کاخ عالی‌قاپو» (۱۳۵۲)، «مسجد شیخ لطف‌الله» (۱۳۵۳)، «معماری دوران صفوی» (۱۳۵۴) - برنده دلفان طلایی، «معماری دوران سلجوقی» (۱۳۵۴)، «معماری دوران ایلخانی» (۱۳۵۴)، «معماری دوران تیموری» (۱۳۵۴)، «معماری آستان قدس رضوی» (۱۳۵۵)، «اصفهان هندسه‌ای بر مقیاس انسانی» (۱۳۵۵) - دیپلم افتخار جشنواره سینمایی مسکو، «ساخت کاشی معرق» (۱۳۵۵) و «تعمیر نقاشی‌های دیواری» (۱۳۵۵) اشاره کرد.

منوچهر طیاب کارگردان نام‌آشنای سینمای مستند ایران بامداد روز سه‌شنبه ۴ شهریور سال ۱۳۹۹ در سن هشتاد و سه سالگی در بیمارستانی در وین از دنیا رفت.

باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر